Την αντίσταση στη διάβρωση τουπηνία από ανοξείδωτο χάλυβαεξαρτάται κυρίως από τους ακόλουθους παράγοντες:
Σύνθεση κράματος: Διαφορετικοί τύποι ανοξείδωτου χάλυβα περιέχουν διαφορετικά στοιχεία κράματος (όπως χρωμίου, νικέλιο και μολυβδαινικό), τα οποία επηρεάζουν την αντοχή τους στη διάβρωση. Για παράδειγμα, ο ανοξείδωτος χάλυβας 316 είναι πιο ανθεκτικός στη διάβρωση επειδή περιέχει μολυβδαινικό.
Επιφανειακή επεξεργασία: Η στίλβωση επιφανείας, η επίστρωση ή άλλες θεραπείες μπορεί να βελτιώσει την αντίσταση στη διάβρωση του ανοξείδωτου χάλυβα.
Περιβαλλοντικές συνθήκες: Η θερμοκρασία, η υγρασία και οι διαβρωτικές ουσίες (όπως τα οξέα και τα χλωρίδια) στο περιβάλλον επηρεάζουν άμεσα την αντίσταση στη διάβρωση.
Κατάσταση στρες: Η μηχανική καταπόνηση ή η τάση συγκόλλησης μπορεί να προκαλέσουν ρωγμή διάβρωσης στρες, μειώνοντας έτσι την αντίσταση στη διάβρωση.
Περιεχόμενο οξυγόνου: Η παρουσία οξυγόνου βοηθά στη δημιουργία ενός φιλμ παθητικοποίησης και στην ενίσχυση της αντοχής στη διάβρωση. Η έλλειψη οξυγόνου μπορεί να οδηγήσει σε αυξημένη διάβρωση.
Οι μολυσματικές ουσίες: οι εξωτερικοί μολυντές όπως η βρωμιά και το αλάτι μπορούν επίσης να επηρεάσουν την αντίσταση στη διάβρωση.
